قضاوت امام حسین علیه السلام : بعضی از حکایتها ، داستانها ، ضرب المثلها و اتفاقات تلخ و شیرین در کتابهای تاریخی هستند که سر شار از عبرتها ، حکمتها می باشند، بنابراین پند و عبرت آموزی از آنها، به درک و فهم آدمها از تاریخ و باورهای انسان از چرائی و چگونه شکل گیری آنها بستگی دارد! بنابر این تاریخ و آنچه در آن اتفاق افتاده است مدرسه عبرت است اگر به درگ و فهم باشد.
در کتاب زبور عشق به نقل از تهذیب شیخ طوسی (ره) آورده است که: امام صادق علیه السلام فرمود: مردی در طواف خانه کعبه به زنی که درحال طواف بود دست درازی کرده ناگهان دست مرد به دست زن چسبید مردم جمع شدند و هرچه کردند دستها از هم جدا نشدند، امیر مکه فقها را جمع کرد تا نظر خود را بگویند آنها فتوای دادند که دست مرد باید قطع شود چون مرتکب جنایت شده است.
در این میان امیر مکه سوال کرد آیا از خانواده پیامبر (ص) کسی در مکه هست؟ گفتند : بلی حسین بن علی علیه السلام در مکه حاضر است. امیر مکه از امام دعوت کرد و از حضرت درباره آن دو حکم خداوند را سوال کرد. امام حسین علیه السلام رو به جانب کعبه کرد و دست هایش را به دعا بلند نمود مدتی مکث فرمود سپس به سمت آن مرد رفت، و دست او را از آن زن خلاص نمود.
امیر مکه وقتی صحنه را دید از امام علیه السلام سوال نمود یا بن رسول الله آیا مرد را به خاطر کار زشتش تنبیه کنیم؟ امام (ع) فرمودند: نه نیازی به تنبیح نیست، و آن مرد تشکر کرد و رفت. گفتند آن مرد همان ساربانی بود که در شب یازدهم عاشورا، از آن قضاوت عادلانه امام حسین علیه السلام تشکر نمود و دست امام حسین علیه السلام را برید.
